Niet zo katholiek

Ooit was ik vreselijk katholiek. Waarschijnlijk was ik toen een jaar of zes. De juf vertelde over Mozes die te vondeling werd gelegd, in een mandje op de rivier. Of over Kaïn die met zijn pollepel op de kop van Abel sloeg. Iets wat ik mij levendig kon voorstellen, ik had immers zelf een broer. 't ging over Noah en over de toren van Babel, waar iedereen elkaar verstond. Vermoedelijk was Esperanto toen al uitgevonden. Over Adam en Eva werd weinig gerept. Misschien zag de juf er geen beginnen aan hun zonden uit te leggen. Ze vertelde alleen over de verboden appel waar ze in beet, zodat Eva eigenlijk Sneeuwwitje was. Het leek me allemaal wel vreemd, maar ze vertelde het in geuren en kleuren zodat ik bijna letterlijk aan haar lippen hing. 

Na een tijdje begon mijn interesse af te takelen, toen het alleen nog over die jongen op zijn sandalen ging. Waar waren ineens al die avonturen gebleven? Weg rode zeeën en sprinkhaanplagen waarvan ik op mijn nagels beet. 't ging nu over een saaie timmerman, en tante Magdalena. En die op zijn sandalen, Jezus van Nazareth. Had ik toen geweten dat Nazareth naast Deinze lag! Jezus heeft het allemaal verpest. Waarom moest hij zo nodig alle aandacht? De Kurt Cobain van het jaar nul, met 12 vrienden in een barak. Niemand die zich afvroeg waarom hij alleen met jongens was omringd. Zelfs ik was al eens verliefd geweest, op Benny van de klas, maar Jezus leek immuun. Ik heb dat nooit begrepen!

't Schijnt dat hij kon toveren, even was ik weer geïnteresseerd. Maar in plaats van kauwgomballenbomen toverde hij droog brood en vis. Ik was diep teleurgesteld. 

Na zijn toverkunsten bracht Jezus weinig vreugde in mijn leven. Ik viel flauw bij bewieroking en zat uren met mijn tong langs mijn verhemelte te peuteren om die hostie los te krijgen. Wij moesten ook verplicht op biecht. Ik bekende als een heilig zantje dat ik ruzie maakte met mijn broer. Gezien Kaïn daarin mijn grote voorbeeld was werd het mij na tien weesgegroetjes keer op keer vergeven. Ook die keer toen ik als een hond zijn arm blauw beet. "Wees gegroet, mijn billeke bloedt. Wie zal 't geneze, Tante Treze, oh die vuile stekelbeze." Tien keer na elkaar. Jezus heeft het nooit geweten, hoe het is om met een grote broer te leven. Hij was enig kind en ik het kakkernest1. 

Toen ik twaalf was, heeft Jezus mij even weer belanggesteld. Iemand schoof mij een briefje onder de neus met daarop 'depenisvanjezus'. Voor alle duidelijkheid gaat het om de pen van je zus. Ik kon nog net mijn vreugde smoren zonder dat de juf het zag. Ik heb ook vaak gedacht dat Michaël Jackson de reïncarnatie van Jezus was. Vandaar die afgevallen neus. Die was als mens van vlees en bloed niet goed in elkaar gestoken en ook in de verkeerde kleur. Ze hadden vast gemist daar boven. Pas toen mijn vader zei dat hij er niet zo katholiek uitzag ben ik beginnen twijfelen. Het christendom wijst reïncarnatie af. Het was dus toch die met zijn sandalen niet. 

Ondertussen kan ik Jezus terug ten volle appreciëren. Ik heb nog nooit zoveel verlof gehad! Merci Jezus, dat ge er was! Doordat gij naar de hemel zijt gestegen heb ik vandaag verlof. Als ge ooit weer eens op aarde komt koop ik u een paar Crocs. Dat zal wat beter zitten dan uw sandalen, en ze slijten niet.

1. Kakkernest: Vlaams voor de jongste van de kinderen - meestal een achterkomer - een verwend kind.