Café Monique

Naast ons is een café met een barmoeder die niet achter de toog geraakt. Perfect voor geile pottenpakkers die diepe inkijk hebben als ze op een barstoel zit. Hoe meer pinten ze verzetten, hoe meer ze haast verzuipen in hare decolleté. Meestal begint het rond een uur of acht, als wij ons in de zetel nestelen onder het deken, chips en drank (hoewel chips nog steeds verbannen zijn naar de weight watchers kast. Nog twee kilo lang). Tegen elven gaan ze steevast een toontje hoger zingen en galmt de vreugde tot onder ons beddengoed. Ze joelen en juichen, dansen en stampen tot een gat in de nacht. Wij denken er aan haar een nieuwe CD te kopen, want na een jaar roeien met de Marie Louise lijkt het ons beter dat ze eens andere koers gaat varen.

Drie maal is scheepsrecht heeft ze dit weekend gedacht, en ze zette alle zeilen bij: niet één, maar drie dagen feest. Madame Monique is daarbij met veel bravoure in het keldergat gevallen. Ze leek wel naast mijn bed geland! Gelukkig was ze niet gekwetst, maar zo midden in de nacht verwens ik haar soms erge dingen toe en smeed ik snode plannen voor mijn wraak. Alleen zijn mijn hersenen en concentratiegraad na drie nachten nog een doperwt groot. Ik geraak niet verder dan een handvol kakkerlakken in de brievenbus, of een dikke rat, maar bij nader inzien leek dat Paris geen best plan. 
"Wat als die beestjes besluiten dat het hier veel beter is?" 
"Een molotov cocktail zal ook niet helpen, dan drinkt ze hem nog uit!"
't Is niet zo eenvoudig als een uit te roken wespennest, met andere woorden onbegonnen werk. Sublieme wraak tegen loslopend wild bestaat niet. Ik zal het voorlopig bij mijn espresso houden die mij wakker houdt. Ach…misschien schrijf ik er een column over, als ik me wat beter voel. Momenteel zou die beginnen met "Beste Monique, gij teringwijf…" dus dat stel ik beter even uit...