Appartement vier
Als het op de werf van appartement vier niet allemaal naar wens verloopt kan je alleen uw kas opvreten en daarbij alles aan eetbaars wat je tegen komt, genoeg om net je mond te snoeren. Ons hersenpan die niet begrijpen kan waarom jonge mensen zo ongeduldig zijn doet ons met onze mond vol tanden gapen naar de muur, ons kabas nog stevig nijpend in de hand om ons ervan te vergewissen dat we toch niet aan het dromen waren: de wanden zijn zeiknat!
"Gisteren pas afgewerkt" zegt de bouwheer trots.
Ondertussen liep meneer de Marokkaanse loodgieter te gniffelen om de hoek, alsook de ploeg met Poolse stukadoors. Ik weet nog steeds niet of dat was omwille van het feit dat wij straks met zessen op vier vierkante meter werken - de rest stond immers vol - of om mij als vrouw in werktenue. Het heeft één seconde geduurd of wij waren onze kar gekeerd, had de radeloze bouwheer het huilen niet nader gestaan dan het lachen, en met met de handen in het haar. Hij was weer bij zijn ouders in getrokken, en zij bij die van haar. Zo waren ze nu al veertien dagen gescheiden van tafel en bed. Het was voor hem genoeg geweest. Veertien dagen van zijn leven. Veertien! Voor de verbouwing van een appartement. Nog langer en hij was vast naar beneden gesprongen van het vierde verdiep. Althans zo was zijn blik.
Daar sta je dan met kasten uit de jaren '30, die al meer dan tachtig jaar vocht en schimmel hebben overleefd. Waar Paris meer dan 72 uur mee in atelier heeft door gebracht om ze zorgvuldig als een chirurg een nieuwe facelift aan te meten. Hij heeft er vast zelfs mee gepraat. Die moesten nu met hun poep in het nat...willen of niet. En zo zijn we dus gestart met pijn in het hart terwijl de stukadoor de pleister nog aan het roeren was. En of we ook nog op die laatste tegels letten konden, want die waren pas gelegd. Ja, die waar de kasten en hun sokkels komen. En oh ja, ook nog het plafond...
"Allez, doe eens voort" pletst Paris op mijn kont, maar ik kon alleen in stilte kijken naar het neerdwarrelende stof waarin ik straks de kasten lakken moet, terwijl er een boterham met choco verdwijnt in mijn mond.
Zo ben ik aan zesenzestig kilogram gekomen, en nog eens veertig grijze haren.
Dus keukenbouwers, onthoud dat als uw schoenen vuiler zijn dan die van de stukadoor, ge minstens tien dagen te vroeg op de werf zijt gearriveerd! En als er dan ook nog eens geen toilet aanwezig is ge braaf werkt tot zeventien uur. Daarna spurt ge naar de dichtst bijzijnde Texaco station...
"Gisteren pas afgewerkt" zegt de bouwheer trots.
Ondertussen liep meneer de Marokkaanse loodgieter te gniffelen om de hoek, alsook de ploeg met Poolse stukadoors. Ik weet nog steeds niet of dat was omwille van het feit dat wij straks met zessen op vier vierkante meter werken - de rest stond immers vol - of om mij als vrouw in werktenue. Het heeft één seconde geduurd of wij waren onze kar gekeerd, had de radeloze bouwheer het huilen niet nader gestaan dan het lachen, en met met de handen in het haar. Hij was weer bij zijn ouders in getrokken, en zij bij die van haar. Zo waren ze nu al veertien dagen gescheiden van tafel en bed. Het was voor hem genoeg geweest. Veertien dagen van zijn leven. Veertien! Voor de verbouwing van een appartement. Nog langer en hij was vast naar beneden gesprongen van het vierde verdiep. Althans zo was zijn blik.
Daar sta je dan met kasten uit de jaren '30, die al meer dan tachtig jaar vocht en schimmel hebben overleefd. Waar Paris meer dan 72 uur mee in atelier heeft door gebracht om ze zorgvuldig als een chirurg een nieuwe facelift aan te meten. Hij heeft er vast zelfs mee gepraat. Die moesten nu met hun poep in het nat...willen of niet. En zo zijn we dus gestart met pijn in het hart terwijl de stukadoor de pleister nog aan het roeren was. En of we ook nog op die laatste tegels letten konden, want die waren pas gelegd. Ja, die waar de kasten en hun sokkels komen. En oh ja, ook nog het plafond...
"Allez, doe eens voort" pletst Paris op mijn kont, maar ik kon alleen in stilte kijken naar het neerdwarrelende stof waarin ik straks de kasten lakken moet, terwijl er een boterham met choco verdwijnt in mijn mond.
Zo ben ik aan zesenzestig kilogram gekomen, en nog eens veertig grijze haren.
Dus keukenbouwers, onthoud dat als uw schoenen vuiler zijn dan die van de stukadoor, ge minstens tien dagen te vroeg op de werf zijt gearriveerd! En als er dan ook nog eens geen toilet aanwezig is ge braaf werkt tot zeventien uur. Daarna spurt ge naar de dichtst bijzijnde Texaco station...
Reacties
Een reactie posten