Lieve God, ik weet niet hoe graag ik U nog zie

 Lieve God,

Ik weet niet hoe graag ik U nog zie. Daar waar mijn leuze is dat men het leven zo moeilijk maakt als men zelf wil, maakt Gij het steeds moeilijker. Op mijn twaalfde verzekerde je mijn lichaam van het verder bestaan van de mensheid. Op mijn twaalfde!? Er zijn al meerdere rechtszaken gestart waar mannen die te vroeg aan paring denken veroordeeld werden, maar Gij komt daar weer mee weg. Sinds mijn twaalfde sleur ik met maandverbanden en zadelt Ge me op met maandelijkse beperkingen in mijn doen en laten. Gij stuurt daarop creatievelingen die tampons ontwerpen omdat ge daarmee kunt paardrijden en zwemmen. Lieve God, mijn ouders hadden het geld niet om me te leren paardrijden en ik haat zwemmen. Bovendien maakt Ge dat vrouwelijk onderwerp ook nog eens taboe, terwijl de mannelijkheid mag stoefen over de afstand en de hoeveelheid waarmee ze hun levenselixer verstuiven. 

In mijn twintiger jaren was ik er eindelijk klaar voor. Drie kinderen heb ik op Aarde geworpen. Ge zult vast trots geweest zijn. Dat was ik ook ondanks dat er drie mormels aan mijn been bengelden en ik geen stap meer verder kon. Wat daarna mis ging in Uw calculatie weet ik niet. Pas rond mijn veertigste kreeg ik van U een meer dan gezond libido. Misschien een beetje laat, maar ik heb ermee gedaan wat Ge waarschijnlijk van mij verlangde. Ik heb U daarin niet teleurgesteld. Hadt Gij mij die periode geen vleesbomen gegeven, dan had ik misschien nog wat ongeplande kinderen gebaard. 

Lieve God, ik weet niet hoe graag ik U nog zie. Ik ben nu eindelijk aan mijn vijftiger jaren toe en was uiterst tevreden met mijn lichaam. Ik heb nooit geklaagd over de bandjes ter hoogte van mijn heupen en de volumineuze billen die Gij mij gaf, maar nu doet Gij daar nog een schepke bovenop! 71 kilo in balans in plaats van de 63 die ik van U gewoon ben. Menopauze roept Gij, maar ik zou niet weten voor welke voorstelling er voor mij door U een pauze wordt ingelast. Dan nog niet gesproken over de plaatsen waar ge de extra achtduizend gram hebt bijgestoken. Hadt Ge die nu eens geproportioneerd aan de bovenzijde.  Vier kilo links en vier kilo rechts. Dan had ik misschien nog trots kunnen pronken. Maar neen, allemaal op de navel naar voren. Ik lijk zwanger van een overjaarse embryo en opgepompt door onvoldoende flatulentie. Alsof dat nog niet genoeg was hadt Ge nog wat extra’s in Uw toverhoed. Ik begin overdag ten alle ongepaste tijden te zweten en te gloeien als een kolenstoof. Het liefst zou ik dan alles dat mijn lijf drappeert verscheuren. Waarom Ge die behoefte hebt gecombineerd met het niet meer kunnen baren van kinderen is de grote vraag. Nochtans mannen genoeg die mij graag eens kleerloos zouden aanschouwen en waarschijnlijk ook wel meer dan dat. 

Lieve God…, waar zaten Uw gedachten? Mannen tot het uiterst vruchtbaar houden en vrouwen alle last bezorgen.