Paranoïde

Mijn kilometerteller heeft nog geen duizendtal rond gedraaid en ik ben al aan een nieuwe achterband toe. Nu kunt ge denken dat ik mij waag aan een behoorlijk aantal "burnouts" of "drifting" in de bochten, maar ik moet u teleurstellen. Ik heb een kat in een zak gekocht, en dat terwijl de zak open stond. Ik had het niet gezien, die kale plek. Er was ook zo veel tegelijk, en allemaal zo nieuw. Als ge nog nooit een tweedehands motor hebt gekocht, op wat moet ge dan letten? Dat hij een goede motor heeft leek mij het belangrijkste. En weinig kilometer. Die zijkoffers vond ik meer dan een pluspunt. Daar kunt ge als vrouw al eens uw sjakos in kwijt. En de 12 Volt aansluiting voor mijn GPS. 't Was bovendien een erkende garage. Maar neen, ik had het weer niet door, ik was weer vol vertrouwen. Zodoende moet er na een maand een nieuwe op. Tenslotte zijt ge toch kwetsbaar op twee wielen. Zeker als er ééntje kaalheid vertoont. 

Op weg naar mijn nieuwe achterband zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een bestelwagen met knipperende lichten. Ik zwaai, ge weet immers nooit of het iemand is die je kent. Terug knipperen de lichten. Tjien, zo erg is die kale plek op mijn band toch niet? De bestelwagen 'plakt' nu ook nogal dicht. Te dicht naar mijn goesting. In mijn spiegel zie ik de chauffeur herhaaldelijk teken doen naar rechts. Tetoeme, altijd 't zelfde, weer enen die zich ergert aan mijn 'snelheid'. Na enkele kilometer knipperen, plakken en gebaren krijg ik het op de zenuwen. Ik behelp mij van nogal ongebruikelijke gebarentaal. Het braafste was iets met 'zot', en het stoutste is niet voor woordelijke vertaling vatbaar. Dat zal ik u besparen. Uiteindelijk haalt de chauffeur mij in, stopt midden op de baan, stapt uit en komt mijn richting uit...
"Mevrouw, uw rechter zijkoffer is open gewaaid." 

U kan zich inbeelden dat ik op dat moment besefte dat ik mij serieus voor paal had gezet. In plaats van een ongedurige vreselijke wegpiraat staat voor mij een uiterst vriendelijke man, terwijl ik na al mijn tralala en paranoïde gedachten alleen nog een lullige sorry stamel wanneer hij snel de baan vrij maakt en we beiden onze weg vervolgen. Bij een volgende wegversperring geeft hij mij ook nog voorrang! Kwestie van helemaal af te gaan heb ik die vriendelijk aanvaard en eens gezwaaid. Ik voel zijn ogen triomfantelijk prikkelen in mijn rug.

Gelukkig had ik de reclame op zijn bestelwagen opgemerkt. Zo kon ik mijn oprechte excuses aanbieden en de vriendelijk bebaarde chauffeur, die Jonathan bleek te heten, bedanken voor zijn heldhaftigheid. Zijn werkgever was in de wolken met personeel die onberispelijk voorbeeldig de baan op gaat. Ik hoop dat hem met eindejaar een bonus wacht. Zoniet heeft hij van mij een pint met kerstbal te goed...

 

40 minuten later...