Gemalen kaas en spekblokjes

Ik dacht dat we er uit waren. Van alle miserie verlost. Nooit meer droge boterhammen, een lege koelkast of confituur als beleg.  Ik dacht dat ik tijd zou sparen. Dat ik niet meer zou moeten racen tegen de klok. Dat ik zonder kar mijn weg door zijn rekken zou banen, grabbelen wat ik op dat moment nodig had en van stoep naar stoep zou huppelen, nu Albert Heijn en ik buren zijn. Tot ik in zijn blauwe huisje vol Hollandse spullen zocht naar gemalen kaas en spekblokjes.

In een doordeweekse winkel neem je een zakje met het opschrift "geraspte kaas". Punt! Niemand doet daar moeilijk over. Je neemt een zakje van 70, 100 of 200 gram. Soms drie zakjes aan elkaar. Voor echte waaghalzen is er "geraspte Emmentaler" en zij die het allemaal zo goed niet weten nemen het zakje voor spaghetti of gratin. Toen de dieren nog spraken was het nóg eenvoudiger. Toen moest ik van vader naar de kruidenier om gemalen kaas. Geen geraspte, maar gemalen! Niemand vroeg dewelke. Je kreeg gewoon gemalen kaas in een papieren zakje. De dame achter de comptoir sneed eerst en stuk kaas van de grote bol Gruyère en duwde die door de molen. Daarna ging het in het zakje op de weegschaal. Klaar!

Bij Albert ligt het iets ingewikkelder. Daar moet je gestudeerd hebben om het boodschappenlijstje te verwerken. Van snel grabbelen komt helemaal niks in huis. Mijn snelheid wordt afgeremd door verbazing en ik sta aan de grond genageld. Welke neem  ik? Geraspte Zaanse Hoevekaas, geraspte Goudse, Goudse belegen of Goudse pittig, geraspte Zwitserse kaas, geraspte kaas voor pizza, geraspte kaas voor groentengratin, geraspte kaas voor gratin, geraspte Franse Emmentaler (stel u voor dat het echte Zwitserse was!), geraspte mozzarella - waarvan ik begod niet weet hoe je die over de rasp krijgt - of geraspte Gruyere? En toen begon het met cijfertjes. Gerapste jong 45+ , geraspte mild 48+,  geraspte belegen 50+,... Mijn God, ik ben te jong voor de kaas van Albert Heijn. Da's kaas voor senioren! Gelukkig stonden naast het schab geraspte kaas de spekblokjes. Misschien was het daar eenvoudiger. Gerookte spekreepjes, gezouten spekreepjes, uitgebakken spekreepjes, gebakken spekreepjes, magere spekreepjes, biologische spekreepjes en baconreepjes. En allemaal reepjes. Geen blokjes!

Het zweet barst mij uit. Heeft iemand al eens aan Albert Heijn uitgelegd hoe twijfelachtig een tweelingteken is? Hoe moeilijk wij kunnen kiezen? Hoe wij wikken en wegen, iets nemen om het dan weer terug te leggen voor het andere, om dan toch op onze eerste stappen terug te keren en het weer niet meer te weten? Ik vrees dat ik hier een vreselijk trauma ga oplopen. Dat ze mij met witte kielen gaan moeten buiten dragen. Ten einde raad neem ik de Hollandse pittige voor Paris en een milde 45+ voor mij. Dat past het best bij onze voorkeuren. Een mens moet zich op iets baseren.